Wie bestuurt jouw bus?

Wij mensen zijn bijzondere wezens. In de loop van ons leven, vooral in onze jeugd, hebben we een soort van ´subpersonen´ in onszelf gecreëerd, zodat we om kunnen gaan met het leven, de ervaringen en de gebeurtenissen die we tegenkomen.

Die subpersonen hebben ons in ons jonge leven heel goed geholpen, ze hebben ons beschermd. Ervoor gezorgd dat we om konden gaan met de ervaringen die het leven op ons pad brengt. Het kan echter gebeuren dat deze subpersonen je in je volwassen leven blokkeren in wat je wel of juist niet wil doen. Of ze saboteren je soms zelfs!

Stel je voor dat jouw persoonlijkheid een grote bus is (misschien komen er nu wel gedachten in je op van zo´n grote Engelse dubbeldekker; hou dat beeld vast!) En stel je nu eens voor dat deze bus helemaal vol zit. Vol met al je subpersoonlijkheden. Welke beelden komen er nu in je op? Welk gevoel krijg je? Aan welke personen denk je? Zijn het mensen die je goed kent? Of juist niet? Zijn het familieleden, dieren, bekende Nederlanders, stripfiguren? Alles kan….  :-) 

Mijn bus is een bonte verzameling van heel verschillende subpersonen. Een klein bang meisje die het liefst achter moeders rok wegkruipt, een strenge juf met een bril op haar neus en het haar in een strak knotje. Een Formule-1 coureur (denk aan Michael Schumacher in zijn goede dagen), een type á la Bob Marley die zich werkelijk nergens druk over lijkt te maken, heel chill is en alles gewoon neemt zoals het komt.

Calimero (´zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk!´), een grote boze leeuw die z´n grenzen goed bewaakt en niemand toelaat in z´n territorium die hij daar niet wil hebben. Robin Hood met Lady Marian die samen opkomen voor rechtvaardigheid, een knuffelbeer die alleen maar wil knuffelen en geknuffeld wil worden. Een pinnige tante zoals Margaret Thatcher die een heel land aanstuurt, Ruby Wax die altijd prominent aanwezig is in gezelschap en alle aandacht naar zich toetrekt. Een wereldwijze globetrotter, een…….

Heel veel verschillende typetjes dus.

Iedereen heeft zo´n bus met subpersonen met allemaal eigen – dominante en minder dominante – types. En bij iedereen ziet deze bus en haar inzittenden er anders uit. Het meest belangrijke bij deze bus vol subpersonen is dat je als chauffeur zelf aan het stuur van je eigen bus zit. Stel je toch eens! Wat zou er gebeuren als bijvoorbeeld Michael Schumacher achter het stuur zou kruipen en zou denken dat het een raceauto is? De bus kiept zó om!

Lieve lezer, wie zitten er allemaal in jouw bus? Ik ben heel benieuwd…..   :-)

© drs. Renate Leeuwerke – ‘Ik ben een regenboog, coaching & training’

Moeten of willen?

Herken je dat bij jezelf? Of misschien bij een ander? Iemand die veel ´moet´ van zichzelf?

Ik wel. Gisteren kwam ik nog zo iemand tegen. En ze vond ook dat ze liever voor zichzelf ´moest´ zijn.

Bij deze uitspraken vraag ik mezelf vaak af of iemand dan echt bedoelt dat ze dat ´moet´ of dat ze eigenlijk bedoelt dat ze dat graag ´wil´. Voel je het verschil?

Bij mij is het verschil heel duidelijk te merken. Bij het woord ´moeten´ voel ik enorm veel weerstand. Heb jij dat ook, of juist niet? Dat ´moeten´ voelt als een soort keurslijf. Als een dwangbuis, een eis die iemand anders aan me oplegt.

En dat is ook precies wat het is! Als we opgroeien dan leren we veel van de mensen om ons heen. Spelenderwijs leren we van alles. Dat is de natuurlijke gang van zaken. En de mensen om ons heen doen ook hun uiterste best om ons bewust iets te leren. Dan zeggen ze dingen als: ´Dat moet je zus doen` of ´Dat moet je zo doen´. En vaak hebben ze ook gelijk, want zij zijn ouder en hebben al heel veel levenservaring. Als peuter, kleuter, kind en jongere heb je al die ervaring nog niet. En het is heel fijn dat je dan kunt vertrouwen op de lessen die de volwassenen om je heen hebben geleerd. En die ze uiteraard graag aan je door willen geven.

Maar wat nu als dat ´moeten´ een soort stemmetje in jezelf wordt? Iets wat eerder de regels, eisen, wensen en tips van andere mensen waren (partijen BUITEN jezelf, dus extern), worden nu een soort ´moeten´ IN jezelf. Ben je je dan bewust van dat stemmetje in jezelf dat eigenlijk staat voor al die mensen buiten je van wie je allerlei dingen ´moest´? Of volg je dat stemmetje blindelings?

Ik heb dat stemmetje in het verleden blindelings gevolgd. En wat ben ik daarbij herhaaldelijk op mijn plaat gegaan! Ik ´moest´ van alles van mezelf en was veranderd in een soort neurotische controleur!  :-)  En ondertussen was ik één heel belangrijk ding vergeten en dat is: om naar mezelf te luisteren. Door dat stemmetje van ´moeten´ dat staat voor die zovele mensen, was ik vergeten om naar mijn eigen stem te luisteren. Toen ik me dat realiseerde, ben ik me af gaan vragen: Wat ´wil´ ik nu eigenlijk? Wat ´wil´ ik nu echt?

Dat gaf me zoveel ademruimte! Ik kon als jongere en als volwassene kiezen wat ik zelf wilde. Het ´moeten´ kan ervaren worden als een zware last. Als ik iets ´wil´ daarentegen, dan voel ik zoveel vrijheid! De vrijheid om te kiezen. De vrijheid om los te laten. En de vrijheid om mijn eigen talenten te laten zien. Te stralen, omdat ik kan laten zien wie ik ben en wat ik wil!

Lieve lezer, ´moet´ jij veel dingen of ´wil´ je juist veel? Als je het gevoel hebt dat je ´moet´ reageren, dan wil ik je vragen om je eens af te vragen wat de reden is dat je vindt dat je dat ´moet´ doen. Ik hoor / lees heel graag wat de reden is. En als je graag ´wil´ reageren, dan zie ik je reactie uiteraard ook graag tegemoet!    :-)

© drs. Renate Leeuwerke – ‘Ik ben een regenboog, coaching & training’

Als je met beide benen op de grond staat, kom je geen stap vooruit!

Geweldig vind ik deze uitspraak! Ik kwam ‘em een poos geleden tegen. Hij is zó waar en tegelijkertijd zet deze uitspraak mijn denkwijze op z’n kop.

Volgens onze nuchtere Nederlandse volksaard zijn we gewend om te denken: “Als je maar met beide benen op de grond staat”. Dit om te zeggen dat je realistisch en nuchter moet zijn (of zo interpreteer ik deze uitspraak althans). Dat je weinig moet dromen over wat er allemaal voor mogelijkheden zijn, omdat je deze dromen waarschijnlijk toch niet waar kunt maken.

Lekker behoudend dus  :-)

En die nuchtere volksaard wordt nu precies door de uitspraak in de titel aan het wankelen gebracht. Het klopt immers helemaal! Als je je beide voeten niet verplaatst, dan kom je inderdaad niet vooruit. En dus blijf je in de situatie waarin je je bevindt. Wel heel stabiel met twee benen op de grond, maar de situatie of je gedrag blijft dan ongewijzigd.

Wat zijn dan mijn alternatieven als ik wél vooruit wil komen? Ik zie twee mogelijkheden: óf met beide benen tegelijk van de grond loskomen óf met één been. Alleen……….wat is de beste optie?

Als je met twee benen tegelijk van de grond loskomt, dan doe je bijna letterlijk een sprong in het diepe. Dit kan veel onzekerheid en stress geven, want het is nog onbekend waar en wanneer je precies gaat landen. Bovendien is de vraag hoé je gaat landen. Misschien loop je wel een blessure op doordat je onstabiel neerkomt. Aan de andere kant leer je met deze optie wel door vallen en opstaan!   :-)

Bij de andere optie laat je één been tegelijkertijd los. Dit betekent ook dat je in ieder geval nog een stukje stabiliteit hebt van de situatie waar je bekend mee bent. Het andere stukje (het been waarmee je die stap zet) kan er wel voor zorgen dat je soms wat wankel staat en dat kan best heel vervelend voelen. Met iedere stap laat je een stukje zekerheid los. Dat kan best angstig zijn. Want je weet nog niet wat ervoor in de plaats komt.

Het is goed om geestelijk en lichamelijk in beweging te blijven. Dat houdt je fit! Als ik de opties afweeg, dan vind ik één grote sprong ineens toch wel een beetje veel. Bovendien schrikt het risico van blessures me een beetje af. Ik ben zelf meer van de geleidelijke weg.

En die geleidelijke weg kan ook best snel gaan, want stap voor stap kan natuurlijk in looppas of bijvoorbeeld in schuifeltempo. En iedereen legt deze weg af in zijn of haar eigen tempo. Hoe snel of hoe langzaam het tempo ook is, elke stap is er één!

Voor welke optie zou jij kiezen en wat is daarbij voor jou belangrijk? Of merk je dat je met beide benen op de grond staat en je graag een duwtje in de rug wil hebben om in beweging te komen? Laat je met weten via www.ikbeneenregenboog.nl !

© drs. Renate Leeuwerke – ‘Ik ben een regenboog, coaching & training’